Mijn dwaalverhaal over waarom ik illustrator ben

En zie je het?! En wat moet ik zien? Nou, die dikke merel die stiekem het voer op eet van onze kippen in de tuin? De kippen hebben het in de gaten en gaan met zijn tweeën op jacht naar de dader. Arme merel! Ik kijk naar een grappige scene dat zich voor mijn ogen ontrolt. Of hé, die kleine zoemende hommels die zich verlekkerd met zijn vieren opdringen aan een papaver die in onze voortuin bloeit. Ik kijk graag naar dit soort taferelen en sta er even bij stil.

Ik ben verliefd op de wereld. Zo het hoge woord is er uit. Hallo vogel, hallo bloem, hallo lief handje van een van mijn kinderen die de mijne vastpakt. Hallo, hier ben ik!

Ik probeer een blog te schrijven, maar merk dat ik het lastig vind. Ik probeer iets te schrijven over waarom ik ben begonnen met illustreren. Voor mezelf is het duidelijk waarom. Ik kan zomaar paar feiten opnoemen over mezelf dat ik vroeger al ontzettend graag knutselde en veel dingen maakte. Ik las veel en speelde buiten op de boerderij. Een avontuurlijke plek. Tijdens het schrijven van deze blog heb ik veel versies geschreven. Ik dwaalde steeds af van het onderwerp, want over van alles kan je schrijven. Misschien is dwalen dan wel een goed startpunt om mee te beginnen, want als illustrator houd ik ook van dwalen in verhalen. Verhalen die je meenemen op reis. Van de hak op de tak. Tekeningen die veel vertellen en waar veel op te zien is. Tekeningen die vragen stellen? Illustraties die ik niet alleen voor mezelf maak, omdat ik er plezier aan beleef. Maar ook voor jou!

jij die mijn tekeningen ziet op papier, in een boek, in welke vorm dan ook. Jij die er plezier aan beleeft, jij die er iets van leert, jij die er keer na keer naar blijft kijken, jij die vragen gaat stellen, jij die bent geraakt, jij die je blijft verwonderen. Dat is mijn allergrootste cadeau die ik me als maker kan wensen. Want dat is het gevoel die ik wil oproepen. Jij bent daarom belangrijk voor me. Ik ben verliefd op de wereld en ik heb een verhaal aan je te vertellen over de grote en kleine dingen in het leven. Kijk je met me mee?

En hoe die liefde voor het vertellen allemaal begon? Die begon ooit klein op papier en groeide uit naar grote verhalen die een meisje van vroeger graag wilde vertellen. Ik hield er toen al ontzettend veel van om dingen te creëren en te maken, want dat was waar ik mijzelf helemaal in kon verliezen. Het maken van werelden waarin ik lekker los kon gaan en spelen. Het voelde er prettig, vertrouwd aan. Als kind kon ik vroeger namelijk best verlegen en rustig zijn. Maar hier kon ik me uitleven. Ik maakte van alles: van zelfgemaakte tijdschriften, bordspellen, strips en gewoon hele drukke tekeningen waarop van alles te zien was. Inspiratie kwam overal vandaan en van wat ik zag.

Ik stond niet graag in de schijnwerpers, maar via mijn illustraties kon ik mij wel uiten en dat voelde goed. Iedereen kende mij als het meisje dat dan ook ontzettend veel tekende. Wat denk ik ook heeft meegespeeld is dat ik een broddelaar* ben. Iets waar ik pas op mijn 25e ben achter gekomen bij een logopediste. Ik ervaarde dat vroeger als lastig en het maakte het verlegen zijn er zeker niet makkelijker op.

Het broddelen is een van de hoofdredenen waarom ik vroeger zoveel tekende, omdat ik heel erg visueel ben ingesteld. Omdat ik nu weet wat het is, kan ik het los laten en voelt het voor mij niet zo zwaar. Ik vind het om heel eerlijk te zijn ook niet meer zo erg. Want zonder dat zag ik al dat prachtigs in de wereld om me heen ook niet zoals ik het nu zie.

*Het broddelen moet je zien als een soort neefje van het stotteren, maar het uit zich op een andere manier. Ik praatte snel en daardoor struikelde ik over mijn woorden. Woorddelen of letters draai ik soms ook onbewust om.